ایمنی در عشق

مسیری که در آن هیچ هم‌زبانی نبود، هیچ هم‌وطنی نبود ولی احساس شیرینی از امنیت و عشق در سراسر مسیر همراهم بود. احساس می‌کردم تک‌تک همراهان عرب‌زبانم دوستان و فامیل منند، احساس می‌کردم یک‌بار دیگر از جلوی همه موکب‌های بین راه گذشته‌ام و در آن‌ها استراحت کرده‌ام؛ احساس می‌کردم بارها از آن مسیر گذشته‌ام... چیزی فراتر از ناخودآگاه جمعی که از دیدگاه یونگ خوانده‌ام... موکت‌های پهن‌شده در موکب‌های بیابان بوی موکت‌های مسجد نیمه‌ساز همسایه کوچکی‌ام را می‌داد و قالی‌های رنگ و رو رفته (اما تمیز)، انگار که از قالی‌های دست بافته مادرم بودند. در موقع پیاده‌روی ساعت‌ها پیش می‌آمد که حتی یک کلمه هم حرف نمی‌زدم. هیچ‌کس از همراهان من حرف نمی‌زدند. همه می‌رفتند مثل یک موج و مرا با خود می‌بردند... چقدر رفتن آسان بود... گاهی در بین راه پیرمردهایی (که معلوم بود بزرگ قبیله هستند) از موکب بیرون می‌آمدند و التماس می‌کردند که کسی از زائران را به داخل موکب ببرند و پذیرایی کنند و باافتخار پاهای تاول‌زده‌اش را تیمار کنند... ولی عجیب این بود که کمتر کسی حاضر می‌شد دست از عشقش بکشد و دنبال خودش برود. خیلی سریع از کلمن کنار جاده یک لیوان آب می‌نوشیدند و دوباره حرکت... به سوی عشق